Ja je leest het goed. Ik zit helaas in mijn 2e burn-out. Achteraf gekeken zat het er ook weer aan te komen ,en had mijn lichaam al signalen afgegeven.
Ik ben na een heftige bevalling van mijn 3e kindje in een postnatale depressie gekomen. Zelf had ik het nog niet echt door. Mijn man vond het al vreemd dat ik geen kraam tranen had na een paar dagen na de bevalling van mijn zoontje. Maar goed…dit kon toch? Na een week moest mijn man weer werken ,en moest ik alles alleen doen. Ik was dood op , en kon alleen maar denken aan waarom ik in gods naam aan een 3e kindje was begonnen. Ik had al een puberende dochter en een prachtige dochter van 2. Ik deed veel alleen..tenminste zo zag ik dat vanuit mijn ogen. Maar ik ben een control freak en een perfectionist. Dus alles wat mijn man voor me wilde doen was niet goed genoeg vanuit mijn ogen. Dus deed ik het maar zelf. Na een paar maanden deed ik alleen de boodschappen met mijn baby. Ik merkte dat ik steeds minder tegen spanning kon en kreeg een vreemd drukkend gevoel op mijn borst. Voor de stress haalde ik maar CBD druppels om alles beter aan te kunnen . Wat natuurlijk maar een tijdje werkte . En dit loste mijn problemen natuurlijk niet op.
Na ongeveer 5 maanden kon dit niet langer. Ik sliep slecht en was erg opgefuckt. Ik kon niets meer van iemand hebben en was erg gestrest. Had nergens meer zin in . Dus belde ik de dokter maar. Ik zat tegen over haar en begon spontaan te huilen. Ze zei tegen me , denk maar eens goed over na wat je nog met je huwelijk wilt als je je beter voelt. Wat bedoelde ze daar mee? Er is niets mis met mijn huwelijk? Ik kom hier voor mijzelf. Ze schreef me oxazepam voor om me wat kalmer te gaan voelen en om beter te kunnen slapen. En dat deed ik….voor een paar weken.
Na een half jaar was mijn lichaam er klaar mee. Ik wilde gaan slapen …maar dit ging maar niet. Had een zenuwachtig gevoel op mijn borst en kreeg flinke hardkloppingen. Ik wilde mijn man niet wakker maken, dus ging naar de woonkamer. Ik ging op de bank zitten ,en ik wist niet waar ik het moest houden. Ik dacht dat ik dood ging. Ik zette mijn tv aan en luisterde een beetje naar muziek in de hoop dat dit me kalmer zou maken. En natuurlijk ging ik op google kijken wat het kon zijn. Door te googelen raakte ik alleen maar meer in paniek. Daar lees je de vreselijkste dingen wat er met je aan de hand kan zijn. Dit dus nooit doen. Na een verschrikkelijke nacht liep ik naar de slaapkamer waar mijn man nog lekker lag te slapen. Toen ik het hem uitlegde werd hij boos waarom ik hem niet had wakker gemaakt. Iedereen vraagt aan je wat er aan de hand was en hoe dit toch allemaal komt. Ik snapte dit zelf ook niet. Diezelfde avond merkte ik voor ik ging slapen in bed dat ik weer hetzelde kreeg en gin naar de kamer. Mijn man kwam naar me toe. Ik zei.. we moeten de ambulance bellen…ik denk dat ik een hardaanval krijg. Weer een paniek aanval dus!! Toen de ambulance kwam hebben ze me helemaal nagekeken. Alles zag er perfect uit ,alleen een beetje een hoge bloeddruk . Toch maar even mee naar het ziekenhuis. Alles was prima, maar ik moest de volgende dag de dokter weer bellen. Zo gezegd zo gedaan. Ze gaf me antidepressiva . Wat een rollercoaster was dit in het begin.
Ik kwam in een verschrikkelijke diepe put. Ik zag het helemaal niet meer zitten en wilde niemand meer om me heen hebben. Ik was alleen maar aan het lezen hoe ik hier uit kon komen op google. Wat natuurlijk ook niet echt helpt. Wat vooral helpt is je angsten en depressie op dat moment te accepteren en heel veel te rusten en proberen veel te slapen. Fijne boeken lezen en gezond eten helpt ook zeker. En ik probeerde elke dag 30 min. te wandelen. Maar daarover meer in een andere blog. Deze Burn-out heeft iets meer dan een jaar geduurd. De gemeente wilde dat ik begon met re-integreren . Ze vonden iets wat ik altijd had willen doen. In een bejaarden tehuis werken. Ik wil altijd al heel graag mensen helpen. Dus deed leek mij helemaal geweldig.
Mijn eerste week werken moest ik de eerste week 3 dagen van 7:00 tot 11:00 werken. Dat ging goed. Het was vooral mee kijken wat ik allemaal moest gaan doen. De 2e week moest ik 3 dagen werken van 7:00 tot 12:00, en de 3e week 3 dagen van 7:00 tot 13:00 en 1 avond dienst van 16:00 tot 22:00. Dit was best pittig. Ik moest de 4e week op gesprek komen bij de leidster van het tehuis. Ze waren erg tevreden over me hoe ik mijn werk deed en hoe ik omging met de ouderen, en wilden me graag als uitzendkracht voor 6 maanden aannemen als ik om het weekend kon werken en 30 uur in de week. Ook hadden ze me aangeboden dat ik via hun naar school mocht om een hogeren opleiding te krijgen. Beter kon ik het niet krijgen natuurlijk en kon geen nee zeggen. Super trots ging ik naar huis ! Ik had nog wel eens wat symptomen . Maar dit hoorde erbij volgens onze dokter. Dat gaat na een tijdje als je werkt weer over. Dit zal je zeker goed doen !zei ze.
Het werken ging de eerste paar maanden goed. Tot ik met de kerst al extra uren moest gaan werken. Ik merkte aan mijn lichaam dat het erg moe aan het worden was. Ik sliep weer slechter ,en ik stond regelmatig op met een zenuwachtig gevoel op mijn borst ,spierpijn in mijn benen en was soms erg duizelig. Ik kreeg weer last van hartkloppingen, en ik was ook nog eens begonnen met roken!! Wat ook zeker niet echt mee helpt en de situatie niet beter zal maken. Soms moest ik 46 uur werken in een week. En om eerlijk te zijn is 5:00 al helemaal niks voor mij om op te staan. Maar dat is denk ik wennen na een lange tijd. Mijn man gaf al aan , ik denk dat je weer eens wat rustiger aan moet gaan doen . Ook beheerde ik de Deense taal nog niet goed . En dat maakte het communiceren met de mensen soms ook erg moeilijk. Want de meeste ouderen praatte sønderjysk, dat is hetzelfde als bij ons het twents (waar ik zelf ook vandaan kom). Alles bij elkaar maakte het allemaal steeds moeilijker voor me.
Maar tot een paar weken geleden was het klaar! Ik was lekker aan het wandelen na een zware werkdag waarin iemand was overleden. Dit viel me al erg zwaar. Want het was een super lieve vrouw. En ik kan me heel snel hechten aan iemand waar ik goed mee overweg kan. Toen ik de weg over wou steken naar ons huis zag ik alles voor mijn ogen gaan draaien. Mijn dochter zei dat ik heel erg snel naar huis aan het lopen was. Wat ik me niet meer kan herinneren . Ik kon nog net op de ramen kloppen van mijn schoonouder die naast ons wonen. mijn hart ging zo tekeer dat ik dacht dat ik een hartaanval kreeg . Mijn oudste dochter raakte in paniek en belde mijn man ,die lekker aan het sporten was in het andere gedeelte van onze woning. Die was vreselijk in paniek en ze belden de ambulance. Alles was zoals gewoonlijk in orde. Weer een Paniekaanval . Weer een flinke stap terug. Weer in een Burn-out. En nu ga ik het echt anders aan pakken! En goed luisteren naar mijn lichaam. En niet meer wat anderen mij vertellen wat beter zal zijn voor mijn lichaam.
Ik weet dat ik in de toekomst mensen ga helpen. Want dit gevoel heb ik altijd al gehad. Maar hoe of wat ga ik zeker naar opzoek.
Bij deze neem ik jullie mee op reis om deze burn-out aan te pakken. En zal ik mijn boeken tips met jullie delen, en hoe belangrijk gezond eten en sporten voor je is. Wat ik niet echt heb gedaan toen ik weer begon met werken.
Joyce Lifestyle 